من تو دوره‌های مختلف زندگیم چندان اجتماعی به نظر نمی‌رسیدم اما الان که شناخت بهتری از خودم دارم، راحت‌تر می‌تونم ارتباط بگیرم و دوست‌های زیادی داشتم و دارم وقتی اون دوره از زندگیم تموم شد دوستی‌ها هم ادامه پیدا نمی‌کرد، فرضا وقتی مدرسه بودم با بچه‌های کلاس دیگه هم دوست بودم یا وقتی باشگاه بودم هم همین‌طور. وقتی این دوره‌ها به پایان می‌رسید دوستی‌ها هم معمولا ادامه پیدا نمی‌کرد. این حالت حس بدی بهم می‌داد که چرا زیاد دوستی طولانی مدت ندارم و معمولا دوستی‌های حضوریم در حد مجازی ادامه پیدا می‌کنن و دیگه مثل قبل نیستن.
قبلا این‌جا گفته بودم وقتی ویژگی، علایق و سلیقه مشترکی داریم با شخصی هم مسیر می‌شیم، این هم مسیری بابت یک نقطه‌ی مشترک بین دو فرد باعث ایجاد دوستی می‌شه و انسان در طول زمان در حال تغییره، یک شخص می‌تونه در گذشته عاشق گیم بوده باشه اما وقتی چند سالی می‌گذره هر چند شاید هنوز به گیم علاقه‌ای داشته باشه اما بابت مسائلی دیگه نمی‌تونه بازی کنه و این بازی نکردن اون ویژگی رو از شخص می‌گیره یا شاید یه ویژگی شخصی‌تر باشه.
وقتی این اتفاق بیوفته و تغییری در شخص ایجاد بشه، اون نقطه‌ی مشترک از بین می‌ره و وقتی نقطه مشترکی نباشه برای یک سفر هم مسیری بی راه‌ست برای هر دو طرف، چرا؟ چون ویژگی‌های ما احتمالا کارهای روزانه‌مون رو شکل می‌ده و کارهای روزانه هم آینده‌ی مارو. اگه کارهای روزانه رو لوازم اولیه‌ی سفر، آینده رو مقصد و زندگی رو سفر در نظر بگیریم دو شخص با لوازم اولیه متفاوت و مقصد متفاوت نمی‌تونن سفر مشترک داشته باشن. من لوازم دریا رو می‌بندم، یکی لوازم کمپ جنگل: ما نمی‌تونیم سفر مشترکی داشته باشیم چون مقصد تفریحی‌مون جداست.
ما دو شخص می‌تونیم از سفرهای هم به هم دیگه بگیم و هم‌چنان ارتباط داشته باشیم و معمولا همین‌طور می‌شه که از سفرهای هم می‌گیم و ارتباط داریم اما دیگه ارتباط مثل قبل نیست و هم سفر نیستیم. چرا که اون دوره شرایط طوری بود که اگه حتی هم مسیر برای آینده هم نبودیم اما تو اون زمان حال باید اون دوره رو با هم طی می‌کردیم.
خیلی از دوستی‌های من وقتی با تموم شدن دوره تموم می‌شه علت مقصدهای متفاوت ماست. اون در طول زمان عوض شده و منم عوض شدم و الان مقصدهامون متفاوت شده، من با اون شخص گذشته‌ی مشترکی داشتم و برای ادامه‌ی زندگی نیاز دارم با شخصی هم سفر بشم که آینده‌ی مشترکی دارم.
البته من دوست‌های غیر هم مسیر هم دارم اما خب نیازه ویژگی‌های مشترکی داشته باشیم حداقل. شاید در آینده ماشین زمانی بیاد که بشه به گذشته سفر کنیم شاید اون موقع شرایط عوض بشه :)))
فاطمه نوروزی
۱۳۹۹/۰۶/۱۱ - ۵:۱۳ ب٫ظبعضی ها فقط به گذشته تعلق دارند مثل همکلاسی های دوران مدرسه و بعضی ها به حال مثل همکارها و .. اما بهترین دوست آدم کسیه که از گذشته با آدم تا آینده همراه بشه، شاید همینه میگن رفیق قدیمیش خوبه! من هر چی فکر میکنم یه دوست قدیمی بیشتر ندارم شاید چون نتونستم کسی رو از گذشته با آیندم همراه کنم
مهدی درویشی
۱۳۹۹/۰۶/۱۴ - ۵:۰۸ ق٫ظ«بهترین دوست آدم کسیه که از گذشته با آدم تا آینده همراه بشه» این تعریف برام جالب بود، فکر کنم اون یکیش هم خیلی باید با ارزش باشه
مرسی از این‌که وقت گذاشتی و خوندی :))